Elektryfikacja linii wymaga budowy nowych obiektów niezbędnych pod względem energetycznym. Najwcześniej rozpoczyna się budowę podstacji trakcyjnych. Ten cykl realizacji trwa najdłużej (budowa budynku, wyposażenie w urządzenia, doprowadzenie linii energetycznych). Drugim etapem prac jest budowa sieci trakcyjnej, niekiedy wymusza to także przebudowę wiaduktów, mostów, tuneli. Zdarza się także, że budowa sieci została ukończona, podczas gdy prace przy budowie podstacji jeszcze trwają. W takich przypadkach stosuje się podstacje przewoźne.
Budowę sieci trakcyjnej rozpoczyna się od wytyczenia miejsc, w których mają stać konstrukcje wsporcze. Następnie w tych miejscach wierci się otwory za pomocą specjalnych maszyn lub też w przypadku konieczności kopie się ręcznie. Do otworów wlewa się zaprawę cement-piasek-żwir, która twardnieje kilka dni, następnie po zdjęciu formy wstawia się w otwory słupy trakcyjne. Słupy dodatkowo się betonuje lub przykręca do fundamentów. Słupy przelotowe i środkowe ustawia się z przechyłką 5 cm przy wierzchołku słupa, po zawieszeniu sieci słup pod ciężarem sieci ustawia się w położeniu pionowym. Górna części fundamentu słupa wykonana powinna być w kształcie piramidy, ułatwia to spływanie wody i chroni dolną część słupa przed korozją. Na końcu numeruje się słupy trakcyjne.
Kolejną czynnością jest montaż sieci jezdnej. Stosuje się dwie metody zawieszania sieci jezdnej.
W pierwszej metodzie najpierw zawiesza się osprzęt do mocowania sieci - wysięgi pomocnicze, które usztywnia się za pomocą korytek. Do wysięgów mocuje się rolki ruchome. Następną fazą jest zawieszanie liny nośnej. Z jednej strony linę nośną mocuje się prowizorycznie do słupa kotwowego, a następnie zawiesza się na każdej rolce słupów przelotowych. Przy następnym słupie kotwowym linę mocuje się prowizorycznie i ucina. Siła naciągu jest regulowana wstępnie przez hamulec bębna, z którego rozwijana jest lina. Kolejnym etapem jest zawieszanie przewodów jezdnych. Przy słupie kotwowym montuje się je prowizorycznie poniżej miejsca zakotwienia liny nośnej i następnie podwiesza co około 10 m do liny nośnej za pomocą wieszaków montażowych. Jeżeli sieć składa się z dwóch przewodów jezdnych to zawiesza się je jednocześnie rozwijając z dwóch różnych bębnów. Po wywieszeniu liny nośnej i przewodów jezdnych montuje się urządzenia do kotwień. Sieć przymocowuje się do kotwień krańcowych i zdejmuje prowizoryczny sprzęt. Następnym etapem przy zawieszaniu sieci jezdnej jest montaż wysięgów pomocniczych wraz z ramionami odciągowymi, wieszaków i uchwytów odległościowych na przewodach jezdnych. Później robi się kotwienie środkowe. Kolejnym etapem jest zdejmowanie lin nośnych z rolek i montaż ich na wysięgach, demontaż rolek i korytek usztywniających oraz regulacja wysięgów. Na końcu montuje się izolatory sekcyjne, odgromniki, odłączniki sekcyjne, połączenia elektryczne. Jeśli projekt przewiduje przewód wzmacniający to zawiesza się go na końcu.
Druga metoda różni się od pierwszej głównie tym, że linę nośną nie zawiesza się na rolkach tylko układa między tokami szyn, a następnie, gdy zostanie naprężona wznosi się ją do góry i zawiesza do wysiegów. Dalsze czynności przebiegają tak samo jak w pierwszej metodzie. Ten sposób jest trochę mniej pracochłonny.
Wszystkie czynności przy montażu osprzętu przeprowadza się z pomostów zwykle umieszczonych na pociągu sieciowym. Pociąg taki wyposażony jest w odpowiednie zaplecze techniczne, które przystosowane jest do robót elektryfikacyjnych.
Po wykonaniu sieci jezdnej przystępuje się do mocowania uszynień. Uszynienia indywidualne wykonuje się za pomocą zacisków śrubowych lub spawania, a uszynienia grupowe kablowe łączy się ze sobą i zakopuje w ziemi. Na obszarze, gdzie uszynienie ma kontakt z ziemią stosuje się izolacje, miejsca połączeń uszynień z szynami i konstrukcjami wsporczymi muszą być dobrze widoczne.
Jeżeli projekt przewiduje linię potrzeb nietrakcyjnych to montuje się ją po ukończeniu wszystkich pracy przy sieci jezdnej. Pierwszą czynnością jest montaż poprzeczników do wierzchołków słupów trakcyjnych. Wykonuje się to za pomocą podnośników hydraulicznych lub z pomostów pociągów sieciowych. Ostatnim etapem jest zawieszenie przewodów linii potrzeb nietrakcyjnych.
Łączniki szynowe podłużne i poprzeczne można montować na kilka sposobów - za pomocą spawania gazowego, elektrycznego lub za pomocą wiertarki. W zależności od metody czynności te trwają od kilku do kilkunastu minut. Czynności spawalnicze muszą być poprzedzone dokładnym czyszczeniem punktów, do których będzie spawany łącznik. Czynności te mogą być wykonywane przy czynnym ruchu pociągów, w takich przypadkach ekipa montażowa musi być informowana o nadjeżdżającym pociągu przez sygnalistę.
Ostatnim etapem przed przekazaniem inwestycji do normalnej eksploatacji jest przeprowadzenie prób odbiorczych. Najpierw bada się czy sieć trakcyjna wykonana jest zgodnie z dokumentacją techniczną, następnie bada się jakoś zmontowanych elementów, odległości izolacyjne, rezystancje połączeń elektrycznych, skrajnie konstrukcji oraz bada się współpracę odbieraka z siecią. Jeżeli wszystkie kontrole będą pozytywnie zakończone to przeprowadza się próbę napięciową. Czas prób i pomiarów trwa w zależności od długości elektryfikowanego odcinka i od jakości pracy monterów. Próby przeprowadza komisja składająca się z przedstawicieli służby eksploatacyjnej, inwestora oraz wykonawcy robót.
W podstacjach trakcyjnych sprawdza się działanie urządzeń, zabezpieczeń, przeprowadza się próby zwarciowe, próby napięciowe izolacji. Wszystkie próby mają na celu sprawdzenie poprawności działania uzależnień i wszystkich obwodów automatyki, wykrycie obszarów zwarć niewyłączalnych, badanie działania sygnalizacji podczas pracy.
